Fatma Özen; Kızkurusu ve çatlak...

Geçenlerde şu postta bahsetmiştim kızkıza gecemizden ve Bridget Jones faciasından. Ve yepsyeni günlüğümden. Ve evet biraz çakma bir açılış cümlesi olsada, tam beni anlatıyor bu yorum; "Fatma Özen; kızkurusu ve çatlak"

Kızkurusunu kısmına pek çok arkadaşım katılmasa da (Özellikle de beni çok sevdiklerini düşündüğüm, pohpohlamaya bayılan birkaç yakın arkadaşım), çatlaklık konusunda herkes hemfikir. Ama sanıyorum beni böyle kabul edip seviyorlar :D Sonuçta bu benim doğam.

Ayrıca bu çatlaklık durumu kemikleşmiş ve değiştirilemez olsa da, ilk kısım yani kız kurusu durumu, beyaz atlı prensin beygir gücüne bağlı. Ne kadar hızlı sürerse atını benim bu moddan kurtulmam o kadar kısa sürer diye ümid ediyorum (Yani hala ümid ediyorum, şimdi tam bir polyanna oldum işte). Tabii aslında bunu çok özlediğimden yada ihtiyacım olduğundan değil. Hepinizin malumu; bu aşk-meşk işleri kaçıncı yüzyılda olursak olalım, 8. Henry'nin sarayında dönen entrikalardan farksız. Savaş oyunu misali. Ne kadar karşı olursak olalım acı gerçekler bunlar. Hep bir iktidar savaşı ikili ilişkilerde. Bunlardan sıyrılıp yanlız başına kaktüs misali yaşamaya başladığınızda da bir süre sonra rahat batıp; allahım niçün benim bir sevgilim yok moduna giriyorsunuz. Yani bildiğin kısırdöngü. Ne onlarla oluyor, ne de onlarsız.

Ve ben bu ruh hali içerisindeki gel-gitlerde yaşam savaşı veriyorum :( Bu son cümle biraz üzücü olsa da, şimdilik halimden memnunum. Buradan şimdi ismini verip rencide etmek istemediğim çok sevgili bazı yakın arkadaşlarıma sesleniyorum; Evlen, sevgilin olsun, çiftleş, üre diye başımın etini yemeyin. Girdiğim en son savaşın tazminatı epey ağır oldu. Hala ödüyorum. Ekonomi iyileşmeden başka savaşa girecek gücüm yok. Kendimi topladığımda elimde savaş baltaları Zeyna misali, dünyanın en bahtsız (ki bana çatmış olacak)beyaz atlı prensini bekliyor olacağım. Ve bu sefer galip çıkan taraf ben olacağım ;)

Sevgiler, saygılar...

Fahri Son Kilitçi ünvanı istiyorum ben :D

Yıllar yıllar önce ben daha küçümenken ve güzel Bursa'da henüz hiçbir AVM yeşermemişken, İstanbullu bir arkadaşın ağabeyi şimdi ismini hatırlayamadığım bir AVM'de kokoş bir mağazada (sanıyorum Beymen idi) müdürlük yapıyordu. Geleni gideni, vitrinlerini öyle bir güzel anlatırdı ki ben gariban, hafızasının aldığı ve gördüğü en kokoş mağaza vitrini İntamdaki Vakko mağazası olan küçük kız, hevesle onu dinlerdim. O yıllardaki hayalleri tasarım-kesim-dikim-üretim olan benim için mağazaların anlamı çok büyüktü. Kesinlikle ve kesinlikle hepsine gereken özen gösterilmeli, vitrin tasarımlarına saygı duruşunda bulunulmalıydı. (Hele o kocaman vatkalı gömlekler, uzun siyah etekler giymiş mankenleri izlemek sanıyorum bütün 80'li yıllar bebelerinde aynı haleti ruhiyeye sebep olmuştur)

Ve yıllar yıllar sonra Mall'ler pire gibi her yanı sardıktan ve zincir mağazaların sayısı mantar gibi çoğaldıktan sonra şöyle iki-üç saniye göz atıp geçme dönemi başladı benim için. Çoğu birbirinin aynı/benzeri mağaza tasarımları bu ilgimin sönmesinin baş sebebi. Velhasıl hiçbirşey eskisi gibi değil. (Bu cümle yaşlandığımın kesin kanıtı) Ama ben hala vitrin tasarımlarını ve ürünlerini beğendim birkaç mağazanın içerisinde kendimden geçene kadar dolaşmaya bayılıyorum.

Hal böyle olunca, ve ben artık çalışan zavallı bir köle olduğum için, sınırlı zamanlarda uğrayabiliyorum alışveriş merkezlerine. İş çıkışı çok sevgili bebeğim Zişan ile 2-3 saatlik zaman dilimini en verimli şekilde kullanmak üzere atıyoruz kendimizi ışıltılı vitrinlerin kucağına :D

Yemeklerimiz bile bu aceleden nasibi alıyor. Yemeden yutup, alelacele kahvelerimizi içip (Bu arada buradan Kahve Dünyasını geçen akşam ki rezil servisi yüzünden kınıyorum, tamam o gün çok bakımsız olmuş olabiliriz ama bir kahve içmeyi haketmiştik) başlıyoruz ayaklarımıza kara sular inene dek dolaşmaya...

Ayakkabılar, çantalar, etekler, t-shirtler, gömlekler ve elbiseler derken, o saçma anonsla kendimize geliyoruz. :D Alışveriş merkezimiz az sonra kapanacaktır, vır vır vır, dır dır dır... Ne gereksiz bir anons :(

Ve apar topar korkunç-ıssız otoparka inip evimizin yolunu tutuyoruz. Bu artık bizim rutinimiz oldu sanırım. İlk seferinde epey komik gelen bu durum artık can sıkıcı olmaya başladı. Çünkü sınırlı saatlerin olduğunu bilmek bünyeme hiç iyi gelmiyor. :( Acele etmeyi hiç sevmiyorum zira.

Sonuç olarak birgün beni kameralarda tam çıkış saatinde salya sümük ağlarken  izleyecek AVM yetkililerine sesleniyorum. Korupark'ın anahtarlarını bana verin. İşimi hallettikten sonra sessiz sedasız kilitleyip çıkarım ben. Sabah masaj koltuğunda uyuya kalmış bulursanız da ses etmeyip, üstümü örtün. Çünkü ruh sağlığım tehlikede. :D Sevgiler ve koccaman öpücükler...

Bugün ne giydim?-2

Farkındaysanız bugün ne giydim olayına iyiden iyiye alıştım. Bu ikinci post. Bakalım ne zaman sıkılacağım? Dün aldığım güzel gazlar sayesinde gerisi gelecektir umuyorum :D

Şu anda kimin blogunda/twitterında/facebookunda okuduğumu hatırlamıyorum ama, söz çok doğru; fazla vakit yoksa siyah her daim kurtarıcı. Gece 1 de uyuma neticesinde sabah 8 de uyanamadım. Ve tabiiki sonuçta Little Black Dress günü kurtardı. :D Bu sonbahar en çok bu elbiseyi giyicem sanıyorum. Çok rahat ince bir triko. Göğüs altındaki ince pli de göbiş gizlemek için 10 numara :D Pazar Creation

Ceket ise geçen kıştan beri üzerimde. O kadar çok sevdim ki hem kesimini, hem de kumaşını. Tam benlik velhasıl. Zara

Pabuçlarımı ne zaman aldığımı hatırlamıyorum bile. Ama şu küçük siyah elbise konbinlerinin vazgeçilmezi. Hala şaşırdığım nokta ise içi şarap dolmuş olmasına rağmen hala kokuşmaması :D (Ah ishak ah :D) Nine West

Kocaman yüzüğüme hep çanak anten dediler, ilk defa geçen hafta birisi yaratıcılığını konuşturdu; Ne o öle yumurta sahanı gibi kocaman?! Benim şahsi fikrim tam bir vok havası var yüksüğümde :D Görüklede şirin ve orjinal takılar satan bi yerden aldım. Hem de süper ucuza :P

Küpelerim de Sedoşumun nişanı için alınmıştı. Hımmm küçük bi hesapla sanıyorum 3 yıl önce. Kapalıçarşı altgeçitteki Güney gümüşten. Harika takıları var. Gümüşsever Bursalılar es geçmesin.

Geldik bir ne giydim postunun daha sonuna. Yapımda ve yayında emeği geçen futraf makinemin SelfTimerına, ve yeni resim düzenleme programım paint.NET'e sonsuz teşekkürlerimi sunar, hepinizi en kocamanından öperim :D

Çok şükür oldu :D

Aylardır hep özendim, boynum büküktü, allahım benim de bir tanecik olsun dedim hep, hep umutla bekledim olacağı günü, bütün bloggerların en az bir tane vardı, piki benim neden yoktu, hiç mi olmayacaktı, bu makus talihi yenemeyecek miydim, sabırla bekledim, çok zor oldu benim için, ama sonunda oluyor işte, nihayet benim de bir "Bugün ne giydim" yazım oluyor :D
Şaka bir yana çok fazla fotoğrafım yoktur. Kendi fotoğrafımı çekebilmek ise işkencedir tam anlamıyla benim için. Ama bugün yeni makinamın şerefine en çok istediğim postu yazıp, kendimi bir güzel fotoğrafladım. Kış moduna girdiğimi söylemiştim daha önceden. İşte ilk kombinim :D Makyajsız saftirik suratım ve özensiz saçlarım için özür. Yüz gizlemeyi öğrenir öğrenmez papatya koyucam kafa kısmına :D Koccamaaaannnn :D

Ayyy şimdi gelelim kombine :P (Hiç yakışmıyo ağzıma)
Apolet modası geçti vs.vs ama ben sevdim bu kazağımsı üstü. Zişo buldu bunu Zara'da ama maalesef sadece L vardı :D mihiihihi benim oldu.
Taytı pazardan aldım. Böerşka'da gördüm, pazardan aldım :D Bayılırım zımbaya
Botçuklarımı geçen hafta aldım. Zara. Yerden yağmurun izleri geçene kadar giyicem :D Hep yağmur ve kar yağsın, hep bot giyelim :D
Beyas küpelerim Selin, Sevim ve benim veda gecesi hediyelerimis :( Ne güsel bi akşamdı allahım. Ne kadar özledim sizi cazular :( mühüühüh

Yahu aslında kolaymış da "Ne giydim" yazmak, anlatırken ben biraz konuyu dağıtıyorum sanırım :( Neyse bu ilk, acemiliğime verin :D xoxo

Birkaç tane almışlığım var ama...

Şimdi anlatacağım hikaye, yaşanan onca acı yada kötü olaya rağmen şu an itibari ile hala gözlerimden yaş gelerek gülmeme sebeptir. Nerden aklıma geldiğiyse; Ediciğim burada anlatmış kendi hikayesini. Onu okurken benimki geldi aklıma :D
Sanıyorum 2003 yazıydı. 28 Ağustos 2003. 22 yaşında girmiş taze doğumgünü kızı. Erkek arkadaşım Selim beni alıp günboyu arabayla dolaştırır. Hiçbir plan yada amaç yok. Öyle geziyoruz. Doğumgünüm olduğunu bildiğinden bile emin değilim. Birşey söyleyemiyorum da. Ne diyebilirim ki? "Aaaa bugün benim doğum günüm hadi bişiler yapalım?!!?!?" öylece kalakaldım. Havadan sudan sohbetler. Akşamüstü üniversiteden arkadaşım Arzu'ya gittik. Tabi ben sinirden zangırdıyorum. Mutfakta verip veriştiriyorum. "Nasıl unutur doğumgünümü, ben bunu hakedecek ne yaptım tanrım, ayrılıcam bu akşam" bilmemne bilmemne... Tabi henüz şokun büyüğüne girmediğim için sadece sinir oluyorum.
Yanına gidiyorum, gözlerinin içine bakıyorum gözlerimi açarak, bekliyorum ve ağzını açıyor işte; "Acıktım bişiler söyleyelim mi?" Doğumgünü akşamımda evde yemek yiyorum allahım :D Neyse Arzu da benim tarafımı tutmaya başlıyor. Bu kadar duyarsız mı? 3 aydır birliktesiniz hala doğumgününü bilmiyor mu? Bir de güzel gazlanıyorum. Tabi bu konuşmalar yine mutfakta cereyan ediyor. Salona döndüğümde ise artık bende şarteller atmış durumda. Adam kanepeye yayılmış elinde kumanda Kemal Sunal filmi izliyor. Başlıyorum ağlamaya :D Arzu konuya hakim tabi. Selim "N'oldu hayatım falan diyo" Tabi ben o sırada nasıl yanlız kalsak da seni bi güzel haşlasam diye düşünüyorum. Kafamda milyon tane ses; "Beni eve bırak sinirlerim bozuk" diyorum. "Uykum geldi uyuycam" :D Ama bu sözleri söylerken bağırıyorum. Tamam diyor bizimki. Çıkıyor. Benzin alıp 10 dk.ya dönücem diyor. Ben bağıra bağıra ağlıyorum. Arzu şokta. Sen nasıl böyle duyarsız bi adamla birlikte olursun vaazları verio. Derhal ayrılmalısın. Aaaa delimisin beni eve bırakır bırakmaz kapıda elvada diycem.
Gözyaşları içerisinde arabaya biniyorum. Veee
Suratımda kocaman bi şaplak. Arabanın içi kırmızı gül yapraklarıyla dolu. Ve beyefendinin elinde kocaman bir buket gül. Unuttuğumu sandın dimi deyip pis pis sırıtıyor. Kem küm, hık mık. Başka hiç ses çıkmıyor benden. Hala trip atıp sinirimi çıkarma derdindeyim çünkü. Sonuçta hiçbişi yapmadık. Pek romantik olduğumda söylenemez zaten. Anlık etkilenmem geçip yerini yeniden sinirli ruh halim alıyor. Sonra cebinden o küçük yüzük kutusunu çıkarıyor. O anda bile hala içinde yüzük olma ihtimalini düşünmüyorum açıkçası. Sinirli olduğum anlarda hiç mantıklı düşünemem :D
Aldım kutuyu açtım, işte şimdi kafeslenmiştim :D Allahım nedir bu kadın milletinin genlerine işlemiş mücevher tutkusu? Yüzüğü kutudan çıkarıyorum ama arkasında da birşey geliyor. Küçük bi kağıt parçası. Üzerinde "Benimle evlenir misin?" yazıyor. Ve işte o an itibarıyle bitiyorum :D Birkaç tane daha almışlığım var ama sanırım bu, aldığım en romatik evlenme teklifiydi :D
Gelelim sonuç kısmına :D
-Birgün bu yazıyı okursan Selim; o gece hiçbir aksiyon olmasaydı seni yeminle öldürürdüm :D
-Arzucuğum nerelerdesin? Görüşemiyoruz.
-Yeni sevgili adayına Spoiler; Romantik olucam diye imanımı gevretme. Ver tek taşı kurtul. Hiç romantik diilim zira. Gelemiyorum böyle oyunlara :D

Ne oldum? Wampir Bridget mi? Anaaaaamm :( Korkarım ya ben wampirden :(

Tam bir haftadır wampir modunda salınan ben, uykusuzluğun getirdiği saçmalamanın bu postu yazmama engel olmamasını umud ederek başlıyorum neler olduğunu anlatmaya :D
Geçtiğimiz salı günü, çok sevgili arkadaşım Zişan ve ben, Zişan'ın eşinin iş toplantısı için şehir dışına çıkmasını da fırsat bilerek, mikemmel bir gün geçirdik. Önce büyük AVM'leri tavaf edip, ardından tam bir pijama partisi yaptık.
Önce ofiste türk kahvesi ve kahve falı molası (ve tabiiki dedikodu); Aydancığım, Zişo ve ben umutsuz ev kadınlarını aratmayacak bir arkaplanda sohbetin dibine vurduk. Asli planımız, iş çıkışı kuaföre gidip saçlarımızı kestirmek olsa da, Sacha denen saç dünyasının Olympos'undan randevuyu koparamamızdan mütevellit, yerini "o zaman alışveriş yapalım" planına bıraktı. Tabi ilk önce midemizden gelen sesleri susturmamız gerekiyordu. Ve...
Soluğu Carrefour'da alıdık. Kanımca Bendensin Bursa'nın en iyi pideli köftesini yapıyor. Zira hiç bu kadar aşık olmamıştım önüme gelen tabağa. Tabii bunda oruç tutmamasına rağmen, oruçlu olduğunu zanneden zavallı midemin de rolü büyüktür. Velhasıl kocaman tabakları üç bilemediniz beş dakika içinde silip süpürüp, soluğu Starbucks'ta aldık. Şahsen favorim Kahve Dünyası'dır ama maalesef Carrefour'da yok. Daha sonra Aydiciğimin "Claire's de istediğin oje rengi (Nil yeşili) var" nidaları eşliğinde darmaduman ettiğim tükkandan ellerim bomboş çıktım. Yine... Eh bari şu Golden Rose 32'yi bulalım dedik, ki kendileri merkez depolarında bile bulunamayan nadide renktir. Şansa bakın ki, aylardır aradığımız rengi tek ve birtek ve defolu olarak bulup aldım gözyaşları içerisinde :D Siparişini de verdik. Telefonumuzu bıraktık. Nerede ne kadar bulurlarsa hepsini alacağız :D Sonra Zişan'a süper ötesi chic bi gözlük aldık. Ben beğendim. Görür görmez aşık oldum gözlüğe. Ama o Zişan'ın yavuklusu oldu. :D

Bu resimde kötü çıkmış biraz ama sapındaki kırmızı beyazlar tam pötikare :D
Carrefour'un tavaf işleminden sonra (Baba-oğul-kutsal ruhun babasına) Korupark'a yol aldık. Dar zamanlarda mağaza dolaşmaktan nefret eden benim gibi biri için son 1,5 saat kalmasını bilmek çok kötü bir durum. Moda blogları ve facebooktan takip ettiğim bloggerlar sayesinde, tüm mağazaların sonbahara hazır olduklarını biliyordum zaten. Gardropta mutlaka olması gereken, eksik parçalar bir bir oluşmaya başladı kafamda. Ancak Nine West e Zara'ya yetecek zamanımız kaldı. Küçük bi kahve molasından sonra tam çıkarken gözüme ilişen Clarie's de nihayet kendime has güzel birkaç oje buldum (Son zamanlardaki bu oje takıntım Ediciğimin marifeti galiba :D) Ve çok güzel birkaç şapka denemeye başlamışken gelen kapanış anonsuyla irkilip doğruca yola koyulduk. Kafkas'tan dondurmalarımızı alıp, evin yolunu tuttuk. Ve...
Televizyonun karşısına geçip sivilcelenme olasılığımızı bile bile kocaman bir kase çekirdek eşliğinde Project Runway'in eski bölümlerini izledik gözümüzü kırpmadan. Saat geceyarısı olduğunda, üstümüzde pijamalarımız, ellerimizde dondurma kaselerimiz, bir pijama partisi klasiği olan Bridget Jones'un Günlüğü ikilemesini her zamanki gibi kahkahalar ve aklımda "aman tanrım ben Bridget oldum" nidaları eşliğinde izledik. Her seferinde biraz daha kendime benzettiğim kız kurusu ve çatlak Bridget :(
Birinci filmin sonunda saat neredeyse 3 olmak üzereydi. Zişo ve ben gözlerimizde en ufak bir uyku zerresi olmaksızın birbirimize bakakaldık. "Aman saat 5 de biter 3-4 saat uyku da bize yeter" şeklinde birbirimize verdiğimiz gazlar neticesinde, ikinci filmi de izlemeye başladık. Tabi sonuç hüsran. Bridget Tayland'a varamadan  ikimiz de uyuyakaldık tv karşısında :D
Sabah gözüme giren günışığı sayesinde uyanıp, "allah seni nasıl biliosa öle yapsın Bridget" nidalarıyla, söylene söylene giyinip yeniden yola çıktık. Zişancığımla mıymıy bir kahvaltıdan ve bolca kafeinden sonra işe geldim. Zişan da kuaförün yolunu tuttu...
O gün bu gündür saat 4 ten önce uyuyamıyorum. Zavallı vücudum o kadar direniyor ki sürekli ateşler içerisindeyim. :( Bu akşam evimde rahat ve deliksiz bir uyku çekebilmek tek tesellim olacak. Ve yarın bütün gün plajda yayılmış olacağım fikri de bonus.
Konuyu toparlayıp bir özet geçersek;
-Ne erkek arkadaşlar, ne kocişler, hiçkimse ama hiçkimse kızkıza eğlence kaçamaklarının yerini tutmuyor.
-Wampir denen yaratıklar gerçekten var. Sürekli insanları ısırma eğilimi içindeyim.
-Project Runway'den öyle bir gaza geldim ki en kısa zamanda bişiler çizip dikeceğim.
Bu arada yepsyeni bir günlüğüm oldu. :) Yeniden günlük yazmaya başladım. Çok zevkliymiş. Unutmuşum tadını :D

Bol uykulu, pembe rüyalı, çitsiz-koyunsuz, fosur fosur geceler, saygılar ve sevgiler. xoxo ;)